Omgaan met emoties

Brandwonden veroorzaken niet alleen lichamelijke schade. Juist doordat u tijdens het ongeval bij bewustzijn bent gebleven, kunt u zich niet alleen uw eigen ervaringen tot in detail herinneren, ook de eventuele angst of paniek bij hulpverleners en omstanders blijven u bij.

Deze ervaringen laten vaak diepe sporen na. Ook de operatie(s), de dagelijkse, pijnlijke verbandwisselingen, de onzekerheid en angst voor de toekomst laten hun sporen na. Tijdens uw opname in het ziekenhuis heeft u een begin gemaakt met de verwerking van uw ongeluk en de gevolgen daarvan. Dat verwerkingsproces gaat door als u thuis bent.

Praten helpt

De periode na ontslag uit het ziekenhuis is emotioneel, vermoeiend en soms somber. Het is normaal dat u zich tijdelijk geestelijk uit uw evenwicht voelt en nog niet de oude bent. Eenmaal thuis moet u er aan wennen om de draad op te pakken. Moeite met slapen of minder goed kunnen concentreren, komt vaak voor. Deze verschijnselen verdwijnen geleidelijk aan. Praten met uw partner, familie of goede vrienden kan hierbij een enorme steun zijn. Maar ook uw gezin heeft het nodige meegemaakt tijdens uw opname in het brandwondencentrum. Zij zijn uiteraard blij met uw thuiskomst, maar merken ook dat het tijd kost voordat alles weer bij het oude is. Hebt u vragen, neem dan contact op met de nazorgverpleegkundige van het brandwondencentrum, uw behandelend arts, huisarts of met de Brandwonden Stichting via de Brandwondeninformatielijn (0900 044 00 44). Ook bestaat de mogelijkheid om in contact te komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. De Vereniging van Mensen met Brandwonden organiseert contactdagen, gespreksgroepen en dergelijke.

Omgaan met gevoelens

Sommige gevoelens kunnen een logisch gevolg van het ongeval zijn. Het is belangrijk dat u zich er bewust van bent dat deze gevoelens uw plezier in het leven kunnen belemmeren.

Gevoelens van schaamte komen bij mensen met brandwonden regelmatig voor. Deze schaamte kan te maken hebben met uw reactie tijdens het ongeval. Het is niet vreemd dat u tijdens het ongeval anders reageerde dan dat u van uzelf gewend bent. Bijvoorbeeld huilen en schreeuwen. Dit zijn normale reacties in ingrijpende situaties. Maar schaamte kan ook te maken hebben met de littekens. Het ervaren van schaamte kan iemand ernstig belemmeren in het leggen van contacten.

Soms is het moeilijk te accepteren dat het ongeval is gebeurd. Mensen worstelen met vragen waarom het is gebeurd en waarom het precies hen moest overkomen. Wat het nog moeilijker kan maken, is wanneer anderen hebben bijgedragen aan het ongeval of er zelfs schuldig aan zijn. Boosheid heeft ook te maken met gevoelens van onmacht. Een goed voorbeeld is juridische procesvoering. Zolang er ontwikkelingen in juridische processen zijn, laten mensen de situatie niet rusten. Pas wanneer er zekerheid is, begint het verwerken. Wanneer boosheid aanhoudt en het uw functioneren belet, heeft u er baat bij om hulp te zoeken.

Veel mensen maken zichzelf verwijten over de oorzaak van het ongeval of hoe ze tijdens het ongeval handelden. Dit kan mensen het gevoel geven dat ze daardoor minder goed of minderwaardig zijn. De oorzaak hiervan is dat ze naar hun idee iets fout hebben gedaan. Ook kunnen ze zich schuldig voelen over hoe ze hebben gereageerd tijdens het ongeval. Dit is vaak het geval wanneer anderen bij het ongeval aanwezig waren. Deze gevoelens belemmeren het verwerken van het ongeval.

Mensen worden door het ongeval gedwongen om opeens afscheid te nemen van het normale leven. Het gevoel van onkwetsbaarheid is aangetast. Mogelijk is een groot aantal materiële zaken kwijtgeraakt. Ook is het mogelijk dat anderen door het ongeval zijn omgekomen. Gevoelens van verlies moeten een plaats in uw leven krijgen. Het verlies van schoonheid door littekens kan ook rouwreacties geven. Rouw en aanvaarding van de nieuwe situatie vormen een moeizaam proces dat tijd kost en waar u de tijd voor mag nemen.

Een ongeval overkomt iemand plotseling en gaat vaak samen met een intens gevoel van verlatenheid en eenzaamheid. Daarbij ontstaan gevoelens van hulpeloosheid en controleverlies. De geïsoleerde verpleging tijdens de ziekenhuisopname kan tevens intense gevoelens van eenzaamheid oproepen. Tevens kunt u het idee hebben dat de eerder genoemde gevoelens als rouw, schaamte en schuld voor een ander niet te begrijpen zijn. Het blijft van groot belang dat u probeert om uw naasten op de hoogte te brengen van uw ervaringen. Ook al zult u sommige dingen, voor uw gevoel, meer dan tien keer moeten vertellen.