Britt overleeft het ternauwernood als thuis de kerstboom in brand vliegt. De littekens herinneren haar levenslang aan dit ongeluk. Maar wow, wat is ze een plaatje!
Het was eerste kerstdag 2004. Samen met mijn broertje was ik bij mijn moeder. Toen we haar ineens hoorden gillen, renden we naar de huiskamer. We schrokken ons rot. Overal was vuur en zwarte rook. Door kortsluiting was de kerstboom in brand gevlogen. Ik zag mijn moeder bewusteloos op de grond liggen. ‘Die boom moet het huis uit,’ dacht ik gelijk. Maar de brand was al zo hevig, dat het slot van de voordeur was dichtgeschroeid. We zaten opgesloten tussen de deur die niet meer openging en een brandende boom. Toen viel ik flauw.
De brandweer heeft ons net op tijd gered en bij buren onder de douche gezet. Een lange ziekenhuisopname volgde. De eerste tijd werd ik in slaap gehouden. Toen ik wakker werd, dacht ik dat het allemaal wel meeviel. Totdat verteld werd dat mijn brandwonden erge littekens zouden veroorzaken. Daarbij kwam de dagelijkse pijn van het verband wisselen. Echt verschrikkelijk. Na twee maanden lag ik nog altijd in het Brandwondencentrum in Beverwijk. Toen overleed mijn moeder.
Nieuw spiegelbeeld
De brand heeft mijn leven in één klap veranderd. Zes maanden heb ik uiteindelijk in het ziekenhuis gelegen. Het duurde lang voordat ik in de spiegel durfde te kijken. Ik had niet verwacht dat het zó erg zou zijn. Inmiddels ben ik aan mijn littekens gewend geraakt. Ik vind het niet meer zo erg om ze te hebben. Ze horen gewoon bij mij. Maar mensen die mij niet kennen, staren me bijna altijd aan. Soms schrikken ze. Ik snap dat wel.
Starende mensen
Op dit moment gaat het goed met me. Mijn moeder is altijd bij me. In mijn hart, maar sinds kort ook met de tatoeage ‘Our memories are immortal’ die ik liet zetten om haar te eren. Het gaat goed op school en ik heb een berg vrienden. Ik ga jaarlijks mee op brandwondenkamp. Het is fijn om met mensen te zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. We praten met elkaar over het ongeluk, de littekens en hoe je omgaat met starende mensen. Maar we hebben vooral veel lol. Als ambassadeur van de Brandwonden Stichting ontmoet ik veel lieve mensen en maak ik bijzondere dingen mee. Ik doe m’n best op school, doe leuke dingen met vriendinnen en probeer een lieve zus voor mijn drie broertjes te zijn. Al met al kan ik dus wel zeggen dat het leven me toelacht.