veronica

‘Of ze niet een stola nodig had bij haar strapless trouwjurk?’ vroeg de verkoopster Veronica. Nou, dan heb je de verkeerde voor je. Veronica laat zich zien en is trots op zichzelf. Met recht een power vrouw dus!

‘Bij de overburen zag ik aan de overkant van de straat een vuurzee. Het was mijn huis. Het stond in brand. De oorzaak is nooit achterhaald, maar de gevolgen gaven me levenslang.’

Ik kon die avond niet slapen. Achteraf bleek dat ook mijn vader door een onbestemd gevoel de slaap niet kon vatten. Ik hoorde hem nog tot laat beneden rommelen. Een vaag geknetter trok mijn aandacht, maar ik kon het geluid niet thuisbrengen. Ineens hoorde ik pappa ‘BRAND!’ schreeuwen, maar ik had, als 9-jarig meisje, niet door wat dat inhield. Mijn vader, die op weg naar boven door de vlammen was achtervolgd, probeerde mijn moeder en zusjes te wekken. Door het ruitje boven mijn slaapkamerdeur zag ik een fel licht. ‘Het is vuur,’ drong tot me door. Direct riep ik mijn vader.

Vluchten door de vlammenzee

Pappa droeg me door de vlammenzee de trap af. Ik voelde een pijnscheut, maar was te geschrokken om écht wat te voelen. Mijn vader sloeg de ruit van de voordeur in en zei me in de tuin te gaan rollen om de vlammen te doven. Hij rende weer naar binnen om mijn moeder en twee zusjes te redden. Maar de brand was al zo hevig dat hij zijn bewustzijn begon te verliezen. Op dat moment wist hij dat het hem niet ging lukken. Ineens zat ik bij de overburen op de bank te kijken hoe mijn huis in brand stond en hoe pappa met emmers water geblust werd. In de ambulance zag ik mijn gezicht. Het was zwart geblakerd. Mijn huid voelde hard en knisperde. Zwarte stukjes dwarrelden naar beneden.

‘Alles komt goed’

Ze brachten ons naar het brandwondencentrum in Rotterdam. Het zou weken duren voordat ik pappa weer zou zien nadat hij vanaf de brancard naar me riep ‘Ik houd van je meisje, wees niet bang. Alles komt goed.’ In de maanden die volgden, stonden mijn dagen in het teken van bezoek van opa, oma, mijn oom en tante en andere familie. We deden spelletjes, keken video en haalden gekkigheid uit met de verpleging. De dagelijks vereiste verbandwissel was daarentegen vreselijk. Ik had nog geen idee dat mijn wonden littekens zouden veroorzaken. Schaafwonden heelden toch ook? Na drie weken mocht ik eindelijk mijn vader zien. Uit angst voor mijn reactie was dat afgehouden. Maar ik zag geen slangen, apparaten of verband. Ik zag gewoon pappa. Wij hadden de brand overleefd, maar mamma en mijn zusjes niet. Die klap is niet uit te leggen, maar ik draag ze mee in mijn hart en zodoende voel(de) ik me niet alleen.

Alleen de buitenkant telt

Mijn littekens spelen een rol in elke fase van mijn leven. Als puber was ik erg koppig. Uit zelfbescherming zeurde ik niet en maakte ik me meer druk over pukkels. Ik kreeg een knauw tijdens mijn zoektocht naar een stage voor mijn opleiding in de detailhandel. Veel winkels letten meer op uiterlijk dan kwaliteit. Enkele opvolgende negatieve ervaringen zorgden ervoor dat ik met school stopte. Sindsdien heb ik alleen kantoorbanen gehad. Bijna 16 jaar na de brand gaat het goed met me. Ik heb een lieve man en een prachtige dochter en zoon. Op mijn trouwdag droeg ik een strapless jurk. Zónder stola in tegenstelling tot wat de verkoopster me fijntjes aanraadde. Ik heb niet constant last van mijn littekens maar nu ik moeder ben, vind ik het soms wel lastig. Kunnen mijn kinderen zich wapenen tegen de reacties die het uiterlijk van haar moeder bij anderen oproept?

Als ambassadeur inspireer ik anderen

De Brandwonden Stichting speelde al gauw een rol van betekenis in mijn herstel. Het project ‘Terug naar School’ bereidde mijn klasgenootjes voor op mijn terugkomst. Doordat ze mij al op de video hadden gezien, waren de meeste vragen al beantwoord en was mijn eerste dag op school niet vervelend. Maar ook het lotgenotencontact dat voor allerlei leeftijden wordt georganiseerd, laat je even ontsnappen aan het harde oordeel van de maatschappij. Het biedt een veilig vangnet omdat jouw emoties herkend worden. Tegenwoordig zet ik mij als ambassadeur vooral in door op collectantenbijeenkomsten mijn verhaal te vertellen. Hierdoor inspireer ik anderen, wat mij weer energie geeft.

print