Afgerond in 2017
Projectleider: prof. dr. M. Groot , Vrije Universiteit Amsterdam
Projectduur: 6 maanden
Achtergrond
Na een ernstige brandwond is onder het litteken de subcutane vetlaag vaak verdwenen of beschadigd. Dit zorgt voor een verminderde beweeglijkheid van het litteken, maar ook de thermosregulatie en de bescherming van onderliggende structuren wordt belemmerd. Sinds kort is het mogelijk om deze functies te herstellen door middel van een vettransplantatie. Er is gebleken dat de kwaliteit en soepelheid van adherente brandwondlittekens door vettransplantaties verbeterde. Helaas verdwijnt tot 50% van het vet na transplantatie. Dit is waarschijnlijk gekoppeld aan de viabiliteit van het vettransplantaat na oogsten en tijdens de eerste dagen na transplantatie. Om de resultaten van vettransplantatie te verbeteren, willen wij de oogstlocatie en technieken verbeteren. Hiervoor is een beeldvormende techniek nodig die het mogelijk maakt om vettransplantaten te volgen wat betreft viabiliteit gedurende de eerste dagen na afname. Een nieuwe multifoton-microscopische techniek is derde harmonische generatie (DHG) microscopie. Deze techniek biedt de mogelijkheid om levend weefsel in beeld te brengen en te bestuderen.
Doel
Het doel van ons onderzoek is om te bepalen of DHG een goed methode is om de levensvatbaarheid van cellen in vet graft te karakteriseren. Kan DHG zichtbaar maken of een vetcel dood, levend of verminderd levensvatbaar is?
Methode
We hebben gebruik gemaakt van vettransplantatiemateriaal van zowel patiënten die een liposuctie ondergaan, als van patiënten met een buikwandcorrectie. Van deze onbewerkte vetsamples werden afbeeldingen gemaakt met de DHG microscoop. Er werden vetsamples over tijd bekeken, waarbij de vetcellen een natuurlijke dood ondergaan. Ook is er een DNA kleuring toegepast om de celkernen van de vetcellen te lokaliseren.
Resultaten
De experimenten die zijn uitgevoerd laten zien dat de randen van vetcellen duidelijk zichtbaar zijn, waarmee de grootte, vorm en locatie van de vetcellen kan worden bepaald. Ook kan het bloedvatnetwerk zichtbaar worden gemaakt. Bij het volgen van vetmateriaal voor een week was te zien dat kleine vetdruppeltjes verdwenen en waarschijnlijk fuseerde tot grotere vetdruppels. Het DNA kleuring experiment liet zien dat de celkernen aan de rand van de vetcellen zitten, maar maakte niet duidelijk of dit met DNA microscopie kan worden weergegeven. Er kan uit dit onderzoek niet worden geconcludeerd of DHG een goede methode is om de levensvatbaarheid van vetcellen te karakteriseren.